ព័ត៌មានទាន់ហេតុការណ៍៖

លិខិតមិត្តអ្នកអាន៖ វប្បធម៌ខ្មែរ​ក្នុងក្រសែភ្នែក​ អ៊ឹម ជីវ៉ា

ចែករំលែក៖

លេចតម្រុយហើយ នៅលើបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុក​ នោះគឺការដែលមាន​ស្ត្រីខ្មែរ​ឈរស្លៀកសារុង អមដោយយុវជនខ្មែរ ស្លៀក​ខោខូវប៊យ រាំក្នុងបឹងឈូក​គឺជាគំនិតផ្តួចផ្តើម​របស់​អ្នក​វប្បធម៌​ អ៊ឹម ជីវ៉ា ។ នៅលើបណ្តាញសង្គមដែលចែករំលែកតគ្នា លោកបានឆ្លើយតប​ថា «វាជាភាពអាម៉ាស់​បំផុត ដែលខ្មែរខ្លួនឯង មិនយល់ស្គាល់ពីវប្បធម៌ខ្លួនឯង» ។ ក្នុងនាមមិត្តអ្នកអានម្នាក់ ខ្ញុំមិនដឹងថា លោក អ៊ឹម ជីវ៉ា មានកម្រិតចំណេះដឹង​ជ្រៅជ្រះខាងវប្បធម៌ អក្សរសាស្ត្រជាតិ​ជម្រៅណានោះទេ ។ ប៉ុន្តែអ្វី​ដែលខ្ញុំបាទបានឃើញ មើលទៅវាគ្រាន់តែ​ទាស់ភ្នែកសម្រាប់មហាជនខ្មែរតែប៉ុណ្ណោះ ។ លើសនេះទៅទៀត បើនិយាយអំពី​ «សារុង» និង«ខោខូវប៊យ» មិនដឹងថា តើលោក អ៊ឹម ជីវ៉ា យល់ត្រូវក្នុងកម្រិតណានោះទេ?

«សារុង» នៅក្នុងវចនានុក្រម សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ្យ ជួន ណាត មានន័យថា សំពត់អំបោះ ឬសូត្រ ត្បាញជាក្រឡាឆ្លាស់ពណ៌ ឬធ្វើជាផ្កា ជាគំនូរ រំលេចពណ៌សម្រាប់ភ្ញើញ ស្លៀកសម្លុយ, ជាសម្លៀករបស់ចាម ជ្វា ជាដើម ។ សារុងអំបោះ, សារុងសូត្រ ។
សារុងដែលខ្មែរ​ប្រើ មានពីរប្រភេទ គឺសារុងស្រី, សារុងប្រុស, សារុងសម្រាប់ស្រីៗ សុទ្ធតែមកពីបរទេស… ។ រីឯ​ខោខូវប៊យ មិនមាននៅក្នុងវចនានុក្រមខ្មែរឡើយ ។ ដូច្នេះ ខោខូវប៊យ វាជារបស់បរទេស​សុទ្ធសាធ… ។ តើត្រង់ណាដែលថា សម្លៀកបំពាក់ទាំងពីរ​នេះ​ជារបស់ខ្មែរ? ឯណាទៅ វប្បធម៌ខ្មែរ…? តើនេះ​ជា​ការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះ​អំពីវប្បធម៌ខ្មែររបស់លោក អ៊ឹម ជីវ៉ា ឬយ៉ាងណា? គួរតែទទួលយក​ការរិះគន់ដើម្បីស្ថាបនា ប្រសិនបើខ្លួនគ្មានសមត្ថភាព ឬចំណេះដឹងរាក់ៗ ។

ក្នុងនាមប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរម្នាក់ ខ្ញុំបាទគ្មានចំណេះដឹងវប្បធម៌ជ្រៅប្រហែល​លោក អ៊ឹម ជីវ៉ា នោះទេ ប៉ុន្តែ​អ្វីដែលបានឃើញ វាគ្រាន់តែជាការ​ទាស់ភ្នែកតែប៉ុណ្ណោះ ។ មហាជនជាច្រើន មើលឃើញថា រូបភាពដែលបានចែករំលែកតៗគ្នានោះ វាហាក់ដូចជាបានធ្វើឲ្យ​វប្បធម៌ខ្មែរ​ត្រូវបានគេគៃបន្លំ​ ឬកេងចំណេញ ក្នុងផលប្រយោជន៍បុគ្គល ហើយមិនតែប៉ុណ្ណោះ វប្បធម៌ជ្រៅជ្រះរបស់លោកអ៊ឹម ជីវ៉ា គឺបានធ្វើ​ឲ្យវប្បធម៌ខ្មែរប្រែពណ៌ស្រអាប់ ។ ក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ វាអាច​ធ្វើឲ្យមានការយល់ច្រឡំអំពីបញ្ហាសម្លៀកបំពាក់នេះ ។ ពិតហើយ សារុង មិនមែនជារបស់ខ្មែរ ប៉ុន្តែខ្មែរអាចស្លៀក ងួតទឹកតាមបឹងទន្លេបាន ។ មិនមែន​ស្លៀក​រាំច្រៀង​ក្នុងបឹងឈូក​បែបនេះទេ ។ នេះគ្រាន់តែជាគំនិតតូចមួយ ដែលខ្ញុំបាទចង់ប្រាប់ថា សារុង ឬ​ខោខូវប៊ូយ មិនមែនជារបស់ខ្មែរនោះឡើយ ៕ ប្រជាពលរដ្ឋម្នាក់


ចែករំលែក៖