ព័ត៌មានទាន់ហេតុការណ៍៖

រឿងនិទាន÷រឿងគ្រូពេទ្យសំណាង

ចែករំលែក៖

ក្នុង​កាល​ដ៏​កន្លង​យូរ​មក​ហើយ មាន​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ សំណាង ជា​មនុស្ស​កំញ្រ​ឳពុក មាន​តែ​ម្តាយ​ជា​គម្រប់​ពីរ នៅ​ស្រុក​បច្ចន្ត​គ្រាម​ក្នុង​នគរ​បុរីរម្យ ជា​អ្នក​ទាល់​ក្រ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ព្រម​ទាំង​ល្ងង់​ខ្លៅ​មិន​មាន​វិជ្ជា​ចំណេះ​អ្វី​ក្នុង​ខ្លួន សូម្បី​តែ​អក្សរ​នឹង​លេខ​ក៏​មិន​ចេះ​ផង ។ ជីវិត​នាយ​សំណាង​ប្រព្រឹត្ត​មក​បាន ២០ ឆ្នាំ​ប្លាយ​ហើយ មិន​ដែល​ប្រទះ​សេចក្ដី​សុខ​ស្រួល​ម្ដង​សោះ ជួប​តែ​សេចក្ដី​នឿយ​ហត់ លុះ​តែ​ខំ​ប្រឹង​រក បែក​ញើស​តាង​ទឹក ទើប​បាន​អាហារ​បរិភោគ​ព្រឹក​ល្ងាច ឯសម្លៀក​បំពាក់​មាន​គ្រាន់​តែ​បិទ​បាំ​កេរ្តិ៍​ខ្មាស ថែម​ទាំង​មាន​បំណះ​ច្រើន​ជាន់​ច្រើន​ពណ៌, មុខ​គួរ​ឲ្យ​សង្វេគ​ពេក​ណាស់ ។

មាន​កាល​ថ្ងៃ​មួយ នាយ​សំណាង​មាន​វិតក្កខ្លាំង ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​ទឹក​មុខ​ស្រពោន​មិន​ក្លៀវក្លា​ចេះ​តែ​អង្គុយ​សំកុក មិន​និយាយ​ស្ដី​រក​អ្នក​ណា​ឡើយ ។ ក្នុង​ខណៈ​នោះ មាន​តា​ចាស់​ម្នាក់ មាន​នាម​នឹង​គោត្រ​មិន​ប្រាកដ ស្មា​ស្ពាយ​ថង់យាម ដៃ​កាន់​ឈើ​ច្រត់ បាន​ដើរ​មក​ជួប​នឹង​នាយ​សំណាង ក៏​សួរ​ថា នែចៅ! មុខចៅក្រៀម​ក្រោះមិន​ស្រស់​ស្រាយ​សោះ ទំនង​ជាមិន​សប្បាយ​ដោយ​ហេតុ​អ្វី​មួយ​ឬ​ចៅ ? ។ សូម​ជម្រាប​ប្រសាសន៍​លោក​តា ខ្ញុំ​បាទ​ព្រួយ​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង ។ ចៅ​ព្រួយ​ព្រោះ​រឿង​ហេតុ​អ្វី? ។ បាទ, ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាទ​ទាល់​គំនិត​មិន​ដឹង​ជា​នឹង​គិត​ធ្វើ​របរ​បែប​ណា គ្រាន់​នឹង​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ឲ្យ​បាន​សុខ​ស្រួល កុំ​ឲ្យ​មាន​លំបាក​ដូច​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ។ អាយុ​ចៅ​បាន​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ហើយ​កើត​ថ្ងៃ​អី ឆ្នាំ​អី ? ។ ជម្រាប​ប្រសាសន៍​លោក​តា ខ្ញុំ​បាទ​អាយុ​២៦ ឆ្នាំ​ហើយ កើត​ថ្ងៃ​ប្រហស្បតិ៍ ខែ​បិសាខ​ឆ្នាំ​ច ។ បាន​ជា​តា​សួរ​ដូច្នេះ ព្រោះ​តា​បាន​ស្តាប់​ពាក្យ​ចៅ​ឯង​មក គួរ​ឲ្យ​អាណិត​ណាស់ តា​ចង់​ពិគ្រោះ​មើល​ជោគ​ជតារាសី​ចៅ ឯង តើ​ក្នុង​មួយ​ចប់​ជីវិត​របស់​ចៅ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​បែប​ណា ។ បាន​លោក​តា​មើល​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាទ​អរគុណ​រក​ប្រៀប​គ្មាន។ តា​ចាស់​បាន​យក​លេខ​ថ្ងៃ​ខែ​ឆ្នាំ​នឹង​អាយុ​រាសី​មក​ពិនិត្យ​គន់​គូរ​មើល សង្កេត​តាម​គម្ពីរ​វេទ​ ដែល​ចេះ​ចាំ​មក​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ទើប​ពិនិត្យ​មើល​លក្ខណៈ​ទ្រង់​ទរាយ​រូប​ឆោម​របស់​ចៅ​សំណាង​មក​ផ្គូ​រគ្នា​នឹង​លេខ​ថ្ងៃ​ខែ​ឆ្នាំ ហើយ​ទាយ​ថា នៃ​ចៅ! ទំនាយ​ចៅ​ឯង​ថា នឹង​បាន​សេចក្ដី​សុខ មាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ដោយ​សារវិជ្ជា​មួយ ។ វិជ្ជា​អ្វី? លោក​តា! ។ វិជ្ជា​ពេទ្យ​ផ្សំ​ថ្នាំ​ព្យាបាល​រោគ​គ្រប់​ជំពូក ចៅ! ។ ឳលោក​តា​អើយ! ខ្ញុំ​បាទ​នឹង​ចេះ​ផ្សំ​ថ្នាំ​ធ្វើ​ជា​គ្រូពេទ្យ​ដូច​ម្តេច​កើត​បើ​ខ្ញុំ​បាទ​ខ្លៅ​ម្ល៉េះ សូម្បី​តែ​អក្សរ​លំនាំ​ក៏​ខ្ញុំ​បាទ​មិន​ចេះ​ផង ។ តា​ចាស់​ញញឹម​ហើយ​ប្រាប់​ថា មាន​មនុស្ស​ចច្រើននាក់​ណាស់​ចៅ! ដែល​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ព្រម​ទាំង​មាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ព្រោះ តែ​វិជ្ជា​ផ្សំ​ថ្នាំ គេ​ក៏​មិន​ចេះ​អក្សរ​ដូច​ចៅ​ដែរ ។ បើ​ប្រាកដ​ដូច​លោក​តា​មាន​ប្រសាសន៍​មែន ខ្ញុំ​បាទ​អរ​ណាស់ ។ បន្ទាប់​មក តា​ចាស់​លា​នាយ​សំណាង​ដើរ​ហួស​ទៅ មិន​ដឹង​ជា​ទៅ​កាន់​ទី​ណា ។

កាល​តា​ចាស់​នោះ​ទៅ​បាត់ ចៅ​សំណាង​អង្គុយ​ទ្រឹង​គិត​១​ស្របក់ ក៏​ស្រាប់​តែ​ប្រែ​ទឹក​មុខ​ថ្លា​ស្រស់ ដោយ​នឹក​ឃើញ​ថា ឳលោក​តា​នេះ​ទាយ​ហាក់​ដូច​ជា​បើក​មុខ​វែក​ផ្លូវ​ ឲ្យ​អញ​ធ្វើ​តាម​ឧបាយ​នោះ​ហើយ ។ កាល​កន្លង​មក​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ចៅ​សំណាង​ទៅ​ឯមាត់​សមុទ្រ ដើរ​រក​រើស​ឆ្អឹង​ត្រី, សំបក​លៀស, សំបក​ត្រី, ស្នូក​អណ្ដើក-បបែល-កន្ទាយ​-កុយ, ភ្លុក, ស្បែក, ស្នែង, របស់​សត្វ​ផ្សេង ននឹងសំបុក​ឆ្កែ​ញ៉ាំង​ជា​ដើម, កាល​ត្រឡប់ពី​មាត់​សមុទ្រ​មក​វិញ បាន​ឡើង​ទៅ​កាន់​ព្រៃ​ភ្នំ រក​កាប់​ដើម, ឫស, សំបក​នៃ​ឈើ​វិសេសៗ ក្រៗ ដែល​មិន​មាន​រៀង​អាយ​នឹង​តា​វល្លិផ្សេងៗ ហើយ​យក​មក​ត​ប្រៀប​ដាក់​លក់​កណ្ដាល​ផ្សារ​នៅ​ស្រុក​បច្ចន្ដ​គ្រាម ព្រម​ទាំង​និយាយ​បញ្ចុះ​បញ្ចូល​មនុស្ស​ទាំង​ពួង ឲ្យ​ជឿ​ចូល​ចិត្ត​ជាវ​ថ្នាំ​យក​ទៅ​ប្រើ​រម្ងាប់​រោក​ទាំង​ពួង ។ រី​ឯ​ពួក​បុរស​ស្រ្ដី​ដែល​មាន​ភ័យ​ព្រោះ​រោគ​គ្រប​សង្កត់​រឹប​ជាន់​រាង​កាយ សឹង​តែ​នាំ​គ្នា​ខ្វល់​ខ្វាយ​ចូល​ជាវ​ឳសថ​អំពី​នាយ​សំណាង​គ្រប់ៗគ្នា ។ ចាប់​ដើម​ពី​ថ្ងៃ​ដែល​នាយ​សំណាង​តាំង​ថ្នាំ​លក់ អ្នក​ផង​នាំ​គ្នា​ហៅ​ថា “ពេទ្យ​សំណាងៗ” ជាប់​រហូត​រៀង​មក ។

នៅ​ឳកាស​ដែល​ពេទ្យ​សំណាង​កំពុង​ផ្សាយ​ថ្នាំ​ឳសថ ពួក​ចៅ​ហ្វាយ​ស្រុក​គ្រប់​ដំបន់​ក្នុង​នគរ​បុរីរម្យ សឹង​តែ​ខំ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ចាត់​ការ​ឲ្យ​ភ្នាក់​ងារ​ទីទៃៗ​ទៅ​ស៊ើប​រក​ពេទ្យ​ពូកែៗ​ក្នុង​ដំបន់​ដែល​ខ្លួន​កាន់​កាប់, លុះ​ស៊ើប​ទៅ​ឃើញ​មាន ក៏​បញ្ជូន​ពេទ្យ​ទាំង​នោះ​ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះករុណា​ម្ចាស់​ជីវិត​នៃ​នគរបូរីរម្យ តាម​ព្រះ​រាជ​ឳង្ការ​ត្រាស់​បង្គាប់ ។ ចំណែក​ឯពួក​រាស្រ្ត​អ្នក​ស្រុក​បច្ចន្ដ​គ្រាម កាល​មាន​ពួក​ភ្នាក់​ងារ​រាជការ​ស្រុក​ទៅ​ស៊ើប​រក​ពេទ្យ​ពូកែ បាន​ឆ្លើយ​ដាក់​ទៅ​លើ​ពេទ្យ​សំណាង​មក​សាលា​ស្រុក​ហើយ​ប្រាប់​ថា​នៃ​ពេទ្យ​សំណាង​! អ្នក​ផង​ក្នុង​ស្រុក​នេះ​និយាយ​ថា​អ្នក​ឯង​ចេះ​ផ្សំ​ថ្នាំ​យ៉ាង​ចំណាន ចុះ​អ្នក​ឯង​ដឹង​ទេ? ឥឡូវ​នេះ​ព្រះ​មហាក្សត្រ​ដែល​សោយ​រាជ្យ​នៅ​នគរ​យើង​នេះ មាន​ព្រះ​អាបាធ​រោគ​ក្អក​របេង​ទ្រង់​បាន​ឲ្យ​ពួក​ពេទ្យ​នៅ​ទី​ក្រុង​ទាំង​អម្បាល​ម៉ាន

មក​ព្យាបាល​រោគ​នោះ​ហើយ តែ​មិន​បាន​ធូរ​ស្រាក​ស្រាន្ដ​សោះ ទើប​ទ្រង់​ចាត់​ព្រះ​រាជ​ឳង្ការ​បង្គាប់​មក​ចៅ​ហ្វាយ​ស្រុក​គ្រប់​ស្រុក​ក្នុង​ព្រះ​នគរ​ឲ្យ​បញ្ជូន​ពេទ្យ​ក្នុង​ស្រុក​នីមួយៗ​ទៅ​មើល​រោគ​ព្រះ​អង្គ, ហេតុ​នេះ យើង​នឹង​បញ្ជូន​អ្នក​ឯង​ឲ្យ​ទៅ​មើល​ព្រះ​រោគ​ស្ដេច​នោះ ក្នុង​កាល​ឥឡូវ​នេះ ។

បាន​ឮ​ថា ពេទ្យ​សំណាង​នោះ ក៏​កើត​រោគ​ក្អក​របេង​មក​យូរ​ឆ្នាំ​ហើយដែរ តែ​រក​ថ្នាំ​មើល​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​មិន​ជា​សោះ កាល​បាន​ស្តាប់​ពាក្យ​ចៅ​ហ្វាយ​ស្រុក​តម្រូវ​ឲ្យ​ទៅ​មើល​រោគ​ស្តេច​ដូច្នោះ ក៏​ភិត​ភ័យ​ជា​ខ្លាំង បាន​អង្វរ​ទៅ​ចៅ​ហ្វាយ​ស្រុក​ថា សូម​លោក​មេត្តា​កុំ​បញ្ជូន​ខ្ញុំ​ប្របាទ​ទៅ​ឲ្យ​ទាន ពព្រោះខ្ញុំប្របាទ​គ្មាន​ចេះ​ផ្សំ​ថ្នាំ​កែ​រោគ​បែប​នោះ​ទេ​ណា​មួយ​ខ្ញុំ​ប្របាទ​ក៏​កើត​រោគ​របេង​នោះ​ដែរ ខ្ញុំ​បាទ​នឹង​ទៅ​មើល​ថ្វាយ​ស្តេច​ដូច​ម្តេច​កើត ។

រីឯ​ចៅ​ហវាយ​ស្រុក​នោះ ជា​អ្នក​ខ្លាច​ស្តេច​ណាស់ ដោយ​គិត​ឃើញ​ថា បើ​មិន​បាន​បញ្ជូន​ពេទ្យ​ណា​មួយ​ទៅ​ថ្វាយ ក្រែង​ស្តេច​យក​ទោស​ថា ល្មើស​នឹង​ព្រះរាជ​ឳង្ការ តែ​នឹង​រក​ពេទ្យ​ដទៃ​ក្នុង​ស្រុក​នោះ​ក្រៅ​ពី​ពេទ្យ​សំណាង​មិន​បាន ទើប​ពុំ​ព្រម​ទទួល​ពាក្យ​អង្វរ, ទោះ​បី​ពេទ្យ​សំណាង​អង្វរ​យ៉ាង​ណា ក៏​រឹង​រឹត​សំដែង​អំណាច​ប្រើ​អាការ​បង្ខិត​បង្ខំ​ជា​ខ្លាំង​ដរាប់​ទាល់​តែ​ពេទ្យ​សំណាង​លែង​ប្រកែក ព្រម​ទទួល​ទៅ​ទាំង​ភិត​ភ័យ​ ។ ចៅ​ហ្វាយ​ស្រុក​បាន​ចាត់​បម្រើ​ម្នាក់ ឲ្យ​យក​រទេះ​១​មក​នាំ​ពេទ្យ​សំណាង​ចៅ​ថ្វាយ​ស្តេច ក្នុង​ពេល​នោះ​ភ្លាម​ឥត​មាន​បង្អែ​បង្អង់​ឡើយ ។

ពេទ្យ​សំណាង​ជិះ​រទេះ​ទៅ​អស់​រយៈ​ផ្លូវ​វែង​ឆ្ងាយ ក៏​បាន​ដល់​ភ្នំ​មួយ​ដែល​តាំង​នៅ​ពាក់​កណ្ដាល​ផ្លូវ បាន​ដាក់​រទេះ​ឈប់​រក​ទឹក​ផឹក​ក្បែរ​ជើង​ភ្នំ​នោះ ។ ដោយ​ការ​ស្រេក​ទឹក​ពន់​ពេក, តេជោ​ធាតុ​ក្នុង​ខ្លួន​ពេទ្យ​សំណាង​ក៏​ឆេះ​ដាល​រោល​រាល​ជា​ខ្លាំង ជា​ហេតុ​បណ្ដាល​ឲ្យ​រោគ​ក្អក​រឹង​រឹត​តែ​ខ្លាំង​ឡើង​លើស​ដើម​ទៅ​ទៀត ។ ជូន​ជា​ពេល​នោះ ជា​រដូវ​ខែ​ប្រាំង សត្វ​ទី​ភូមិ​ភាគ​ផែន​ដី​ក្បែរ​ជើង​ភ្នំ សឹង​តែ​រីង​ស្ងួត​ហួត​ហែង​គោក​ខះ​អស់​ពុំ​មាន​ទឹក​ដក់​នៅ​បន្ដិច​សោះ​ឡើយ ពេទ្យ​សំណាង​ដើរ​រក​ស្ទើរ​ដាច់​ខ្យល់​ពុំ​បាន​ទឹក​ក្រេប​សោះ ដើរ​ទៅ​ដើរ​ទៅ​បាន​ឃើញ​ខ្ទម​មួយ ដល់​ដើរ​ចូល​ទៅ​ជិត​ឃើញ​មាន​បុរស​ស្រ្ដី​ប្តី​ប្រពន្ធ​នៅ​ក្នុង​ខ្ទម​នោះ ឯ​ប្រពន្ធ​កំពុង​លាង​បន្លែ​ច្រើន​មុខ​ក្នុង​ផើង​មួយ ដោយ​ទឹក​បន្ដិច​ហើយ​ល្ងក់​កខួរ ។ ពេទ្យ​សំណាង​និយាយ​សុំ​ទឹក​ថា អឺអ្នក! មាន​ទឹក​ទទួល​ទាន​ទេ មេត្តា​ឲ្យ​ខ្ញុំ​សុំ​ទទួល​ទាន​បាន​១​ឆ្អែត ។ ស្រ្ដី​នោះ​តប​ថា ឳ លោក​អើយ!​ខ្ញុំ​គ្មាន​ទេ​នៅ​ទី​នេះ​ក្រ​ទឹក​ណាស់, ខ្ញុំ​ខំ​សំរេង​ដង​អំពី​អណ្ដូង​ខាង​ត្បូង​ផ្ទះ​បាន​ល្មម​តែ​ស្ល​ដណ្ដាំ, នៅ​សល់​បន្ដិច​បន្ដួច ខ្ញុំ​យក​មក​លាង​បន្លែ​នេះ​អស់​ទៅ​ហើយ ។ ពេទ្យ​សំណាង​ស្រេក​ទឹក​ខះ​ក​ពេក​ទ្រាំ​អត់​ពុំ​បាន ក៏​សុំ​ទឹក​លាង​បន្លែ​អំពី​ស្រ្ដី​នោះ​មក​ផឹក រួច​លា​ម្ចាស់​ខ្ទម​ត្រឡប់​មក​ឡើង​ជិះ​រទេះ​ធ្វើ​ដំណើរ​ត​ទៅ​មុខ​ទៀត ។

លុះ​ពេទ្យ​សំណាង​ជិះ​រទេះ​ទៅ​ដល់​ទី​ក្រុង ក៏​បរទេះ​ចូល​ទៅ​តាម​ថ្នល់​ក្នុង​ក្រុង មើល​ឃើញ​ថ្នល់​ស្អាតៗ​ខ្វាត់​ខ្វែង​ជា​ក្រឡាចត្រង្គ ឃើញ​សសរ​គោម​ដាក់​ចង្កៀង​បំភ្លឹ​វេលា​យប់​ភ្លឺ​រន្ទាល តាម​ដោយ​ចិញ្ចើម​ថ្នល់​ជា​សង្កាត់ៗ ឃើញ​ផ្ទះ​ផ្សារ​ធំៗ​ខ្ពស់ៗ​ច្រើន​ជាន់​ល្វែង​សង់​ជា​ជួរៗ​តាម​សង​ខាង​ថ្នល់​នីមួយៗ នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ផ្សារ​ទាំង​នោះ ឃើញ​សុទ្ធ​តែ​ជាតិ​អ្នក​នគរ​បុរីរម្យ​បើក​លក់​ទំនិញ​គ្រប់​មុខ, ទី​ខ្លះ​ឃើញ​សួន​ផ្កា ដាំ​ផ្កា​លាយ​ពណ៌​ចម្រុះ​គ្នា វិចិត្រ​ជា​ក្បាច់​ផ្សេងៗ​គួរ​ឲ្យ​មៀង​មើល ។ ពេទ្យ​សំណាង​ជិះ​រទេះ​គន់​មើល​បណ្ដើរ លុះ​បរ​ទៅ​ដល់​ព្រះ​បរមរាជ​វាំង ឃើញ​កំពែង​វែង​សន្លឹម ធ្វើ​អំពី​ថ្ម​ដ៏​ខ្ពស់​ព័ទ្ធ​ជុំ​វិញ​ជា ៤ ជ្រុង នៅ​ជុំ​វិញ​កំពែង​នោះ មាន​រោង​ទង​ដ៏​ល្អ​វិចិត្រ​ក្បាច់​រចនា​ប្លែកៗ មើល​ទៅ​ខាង​ក្នុង​ឃើញ​ប្រាសាទ​ជា​ច្រើន ខ្ពស់​ទទុងៗ ប្រក់​សុទ្ធ​តែ​ក្បឿង​ពណ៌​ភ្លឺ​ចិញ្ចែង កំពូល​មុខ​ព្រហហ្ម​បួន នៅ​ទី​ក្បែរ​ខាង​ប្រាសាទ​មួយៗ​មាន​សួន​ផ្កា​ល្អ​ត្រកាល​ពេទ្យ​សំណាង​ឃើញ​ហើយ នឹង​អស្ចារ្យ​ស្ងើច​ស្ញប់​ស្ញែង​ខ្លាច​រិទ្ធានុភាព​ស្តេច​ផែន​ដី ដែល​រៀបចំ​ទី​ក្រុង​នឹង​ព្រះរាជ​វាំង​ ឲ្យ​រុង​រឿង​នេះ ជា​អនេក​កប្បការ ។

កាល​ពេទ្យ​សំណាង ចុះ​ពី​រទេះ​ដើរ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​បរមរាជ​វាំង បាន​ឃើញ​ពួក​ពេទ្យ​ដែល​មក​អំពី​ស្រុក​ក្រៅ កំពូង​គេ​ផ្សំ​ឳសថ​ថ្វាយ​ស្ដេច តែ​ស្ដេច​សោយ​ថ្នាំ​ទាំង​នោះ​ទៅ ក៏​ពុំ​បាន​ជា​ព្រះរោគ​ឡើយ ។ ក្នុង​កាល​មុន​នឹង​ចូល​ទៅ​គាល់​ស្តេច ពេទ្យ​សំណាង​មាន​ព្រួយ​ចិត្ត ឆ្លេ​ឆ្លា​គំនិត​ជា​ខ្លាំង​ណាស់ ដោយ​ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​នឹក​រក​ថ្នាំ​នឹង​យក​មក​ប្រកប​ផ្សំ​ថ្វាយ​ស្ដេច​ដើម្បី​ដោះ​ទាល់​ខ្លួន ព្រោះ​កាល​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​មក​គ្មាន​ដោយ​ជាប់​ថ្នាំ​បន្ដិច​បន្ដួច​មក​ផង​ទេ, ដើរ​បណ្ដើរ​នឹក​រក​ថ្នាំ​បណ្ដើរ, កំពុង​តែ​ដើរ​គិតៗ ស្រាប់​តែ​ភ្ញាក់​ក្នុង​ចិត្ត​ថា “យី!​អញ​មក​តាម​ផ្លូវ មិន​បាន​ពិនិត្យ​មើល​រោគ​ខ្លួន​ឯង​ផង​សោះ

ឥឡូវ​នេះ​ក្នុង​ខ្លួន​អញ​ដូច​ជា​បាន​ធូរ​ច្រើន​ណាស់​បាត់​ក្អក​បាត់​ក្ដៅ​ស្ទេញ​អស់​ហើយ, ប្រហែល​រោគ​ក្នុង​រូប​អញ​នេះ​បាន​សះ​ស្បើយ​ ដោយ​សារ​ផឹក​ទឹក​សាង​បន្លែ ដែល​សុំ​ពី​ស្រី​នៅ​ជើង​ភ្នំ​នោះ​ទេ​ដឹង? អញ​គួរ​មើល​ថ្វាយ​ស្តេច​តាម​ទំនង​នេះ​ចុះ” លុះ​គិត​ឃើញ​ដូច្នេះ​ហើយ ក៏​ឲ្យ​គេ​នាំ​ខ្លួន​ចូល​ទៅ​ក្រាប​បង្គំ​គាល់​ស្ដេចៗ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​រាជ​ឳង្ការ​សួរ​ថា “ពេទ្យ​សំណាង! អ្នក​ឯង​អាច​មើល​រោគ​យើង​ជា​ទេ? បើ​មើល​ជា, យើង​និង​ឲ្យ​រង្វាន់​ជា​ច្រើន” ។ ពេទ្យ​សំណាង​ក្រាប​ទូល​បង្គំ​ទូល​ថា “សូម​ទ្រង់​ព្រះ​មេត្តា​ប្រោស! ទូល​បង្គំ​សូម​មើល​ថ្វាយ​តាម​បន្ទាល់ តែ​សូម​ទ្រង់​ព្រះ​រាជ​ទាន​បន្ទប់​មួយ​ដ៏​ស្ងាត់​នឹង​មនុស្ស​បម្រើ​ពីរ​នាក់ ដើម្បី​នឹង​បាន​ចាត់​ចែង​ឳសថ​ថ្វាយ” ។ ស្ដេច​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​តាម​ពាក្យ​សុំ​របស់​ពេទ្យ​សំណាងៗ​បាន​ហៅ​អ្នក​បម្រើ​ទាំង​ពីរ​នាក់​នោះ ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ហើយ​បង្គាប់​ឲ្យ​ទៅ​រក​បេះ​ស្លឹក​ ផ្លែ​ឈើ មើល​ឈើ​ដែល​គេ​ស្ល​បរិភោគ​បាន​បន្ដិចៗ​គ្រប់​មុខ​អំពី​ស្រុក​ស្រែ​មក​ឲ្យ, កាល​បាន​ហើយ ក៏​យក​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់​នោះ ហើយ​យក​ទឹក​លាង​ក្នុង​ចាន​ដែក​មួយ ធ្វើ​ទំនង​ឲ្យ​ដូច​ស្រី​លាង​បន្លែ​ដែល​ខ្លួន​ឃើញ រួច​យក​ទឹក​នោះ​ទៅ​ត្រង​ដោយ​សំពត់​ស​ស្អាត ហើយ​ចាក់​ទៅ​ក្នុង​កែវ​មួយ​នាំ​យក​ទៅ​ថ្វាយ​ស្ដេចៗ សោយ​ទឹក​ឳសថ​អស់​១​កែវ​នោះ ព្រះ​អាពាធ​ក៏​បាន​ធូរ​សះ​ស្បើយ​ចាក​ព្រះ​អង្គ ។

ព្រះ​មហាក្សត្រា​ធិរាជ កាល​បាន​ជា​ព្រះ​រោគ​ហើយ ទ្រង់​សោមនស្ស​រីក​រាយ​សប្បាយ​ក្នុង​ព្រះ​រាជហឫទ័យ​ជា​ខ្លាំង ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​បដិការ​តប​គុណ​ពេទ្យ​សំណាង ឲ្យ​សម​គួរ​ដល់​កិច្ច​ដែល​គេ​បាន​ស្រង់​ជីវិត​ព្រះ​អង្គ គឺ​ទ្រង់​ប្រទាន​ស្រី​ស្នំ​ម្នាក់​ឈ្មោះ សុគន្ធ អាយុ ១៨ ឆ្នាំ ដែល​មាន​រូប​ឆោម​ល្អ​ឆើត​មាន​ពុជ​ពង្ស​ខ្ពង់​ខ្ពស់ ឲ្យ​ជា​ភរិយា, ទ្រង់​ប្រទាន​ខ្ញុំ​ប្រុស​ខ្ញុំ​ស្រី​ច្រើន​នាក់​នឹង​មាស​ប្រាក់​ច្រើន​ពាន់ ព្រម​ទាំង​ផ្ទះ​មួយ​ដ៏​មាន​ប្រដាប់​ប្រើ​ប្រាស់​ក្នុង​នោះ​គ្រប់​គ្រាន់ ហើយ​ទ្រង់​ប្រទាន​យស​សក្ដិ​ខ្ពង់​ខ្ពស់​ទី​ឧក​ងារ​ជា​ឧកញ៉ា​សំណាង​មាន​ភ័ព ។ ពេទ្យ​សំណាង​កាល​បាន​ទទួល​ព្រះ​រាជ​អំណោយ​​ដ៏​ប្រសើរ​យ៉ាង​នេះ​ហើយ ក៏​មាន​ចិត្ត​ត្រេក​អរ​មហិមា​បាន​នៅ​រួម​វាសនា​ជា​មួយ​នឹង​នាង​សុគន្ធ​ជា​សុខ​សប្បាយ​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក​បាន​ប្រើ​គេ​ឲ្យ​ទៅ​នាំ​មាតា​យក​មក​នៅ​ជា​មួយ​ឯទី​ក្រុង​វិញ ។

តាំង​ពី​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះរាជា​ទ្រង់​សះ​ស្បើយ​ព្រះ​រោគ, កិត្តិស័ព្ទ​ដ៏​ពីរោះ​ក៏​លាន់​ឮ​ខ្ចរ​ខ្ចាយ​ពេញ​ទាំង​នគរ​ថា​ពេទ្យ​សំណាង​មើល​ស្តេច​ជា ។ មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ជា​អ្នក​មាន​ទុក្ខ​ធុរៈ ដោយ​រោគ​ផ្សេងៗ​បាន​នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​សុំ​ជាវ​ថ្នាំ​លោក​សំណាង​រាល់​ថ្ងៃ ។ ឳសថ​ណា​ដែល​លោក​សំណាង​ផ្សំ​ឲ្យ ឳសថ​នោះ​ពូកែ​សក្ដិសិទ្ធិ​អាច​រម្ងាប់​រោគ​បាន​ដូច​ចិត្ត ។ លោក​សំណាង​បាន​ជួប​សេចក្ដី​សុខ​បន្ដិច​ម្តងៗ​ តាំង​ពី​ថ្ងៃ​ចេញ​លក់​ថ្នាំ, រហូត​មក​ដល់​មាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ជា​ពេទ្យ​វិសេស រឹង​រឹត​មាន​សេចក្ដី​សុខ​ដ៏​ធំ​ទូលាយ​ថែម​ទៀត គួរ​ឲ្យ​អស្ចារ្យ​នឹង​បុណ្យ​លោក​ដ៏​ក្រៃ​លែង ។

រឿង​ដែល​ដំណាល​មក​នេះ បំភ្លឺ​បាន​ទាំង​ពីរ​ផ្លូវ គឺ​ទាំង​ផ្លូវ​លោក​នឹង​ផ្លូវ​ធម៌ ដូច​មាន​សេចក្ដី​រួច​រួម​ជា​ពាក្យ​កាព្យ​ត​ទៅ​នេះ ៖

បុណ្យ​ភ័ព្វ​កំណប់​ពី​ព្រេង​នាយ  តែង​ឲ្យ​ពណ្ណរាយនា​លោកិយ ដល់​ជន​ជា​ប្រុស​ឬ​ជា​ស្រីដែល​ខំ​ឃ្មាត​ខ្មី​កសាង​ទុក ។ឃើញ​ទេលោក​សំណាង​មាន​ភ័ព្វល្បី​ឈ្មោះ​មាន​ទ្រព្យ​គេ​រាប់​មុខ

ផ្សំ​ថ្នាំ​សក្តិសិទ្ធិ​ឥត​មាន​ធុក នេះ​គឺ​សាង​សុខ​ទុក​ពី​មុន ។

មួយ​ទៀត​រឿង​នេះ​ស​ឲ្យ​យល់ ថា​កុំ​ឲ្យ​វល់​ព្រោះ​គ្មាន​ទុន ប្រឹង​តែ​ធ្វើ​ការ​កុំ​ស្កកស្កុនសុខ​សាន្ដ​ទ្វេ​គុណ​គង់​កើត​មាន ។

ហេតុ​នេះ​អស់​សាធុជន​អើយ បើ​ក្ដី​ក្រ​គ្រប​ហើយ​ត្រូវ​រិះ​ធ្យានប្រឹង​ប្រកប​ការ​ឲ្យ​កើត​បានដូច​ពេទ្យ​ចំណាននេះអឺយ ៕

ស្រាវជ្រាវតាមការរៀបរៀងរបស់ឃុន​សុវត្ថិវេទី យូ-អ៊ុន ដោយ÷ចៅតាជេត


ចែករំលែក៖