សារព័ត៌មាន នគរវត្ត តែងតែនាំមុខគេជានិច្ច
ថ្ងៃមួយនៅក្នុងរដូវរាំងភ្លៀងរីងស្ងួតហួតហែងឥតមានទឹកភ្លៀងសោះ ដំរីមួយហ្វូងធំដែលមានក្តីស្រេកឃា្លនបៀតបៀនហើយ ចូលទៅនិយាយនឹងដំរីជាមេខ្លោងថាលោកជាទីពឹង! ធ្វើឧបាយដូចម្តេចយើងទាំងអស់គ្នានឹងមានជីវិតរស់នៅតទៅទៀត? ទីនេះត្រពាំងបឹងបួររីងអស់ហើយ សូម្បីតែសម្រាប់សត្វតូចតាចក៏មិនមានដែរ យើងទាំងអស់គ្នាបើមិនមានទឹកសម្រាប់ស្រប់សម្រាប់ផឹកសម្រាប់មុជទេ មុខជានឹងស្លាប់អសារបង់អស់ហើយ ដូចជាអណ្តើកខ្វាក់ទៅណាមិនរួច យើងទាំងអស់គ្នានឹងទៅឯណាហ្ន៎? ។ កាលនោះ ស្តេចដំរីបានស្តាប់ហើយ នាំបរិវារដើរចេញទៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានបានឃើញត្រពាំងមួយទឹកថ្លាយល់ដី ។
ក្នុងថ្ងៃដែលដំរីបបួលគ្នាដើរទៅនោះទន្សាយតូចធំទាំងឡាយដែដែលអាស្រ័យនៅនាត្រើយត្រពាំងនោះទាំងប៉ុន្មាន ត្រូវដំរីជាន់ស្លាប់ខ្ទេចខ្ទីស្ទើរតែទាំងអស់ ។ គ្រានោះមានទន្សាយមួយឈ្មោះសិលីមុខះ កាលបានឃើញប្រព្រឹត្តការណ៍អន្តរាយដូច្នោះ ទើបគិតថាៈ ” ហ្វូងដំរីនេះ គឹកកងជ្រួលច្របល់ដោយក្តីស្រេកឃ្លាន នឹងគប្បីមកកាន់ត្រពាំងនេះរាល់ថ្ងៃកាលបើដូច្នេះត្រកូលពូជទន្សាយទាំងឡាយមុខជានឹងវិនាស អន្តរធានអស់មិនខានឡើយ ” ។ ទន្សាយចាស់ឈ្មោះវិជ័យនោះ ធ្វើប្តេជ្ញាដូច្នេះហើយ ក៏ដើរចេញ ទៅ ។
កាលដែលកំពុងដើរចេញទៅ វិជ័យដើរបណ្តើរគិតបណ្តើរថាៈ “គួរតែអាត្មាអញឡើងទៅលើកំពូលភ្នំសិន ហើយសឹមនិយាយប្រាប់មេខ្លោងដំរី” ។ លុះទន្សាយធ្វើដូចគំនិតស្រេចហើយ មេខ្លោងដំរីស្រែកសួរតបទៅវិញថាៈ “ចុះអ្នកឯងជាអ្វី? អ្នកឯងមកពីណា? ” ។ វិជ័យឆ្លើយប្រាប់ថាៈ “យើងជាទន្សាយព្រះច័ន្ទដ៏មានបុណ្យលោកប្រើយើងមកកាន់សំណាក់អ្នកឯងរាល់គ្នានេះឯង” ។ មេខ្លោងដំរីសួរតបវិញភ្លាមថាៈ ” បើដូច្នើ ចូរនិយាយប្រាប់មកមានការដូចម្តេចខ្លះ? ” ។ វិជ័យប្រាប់ថាៈ ខ្ញុំនឹងសូមពោលទៅតាមព្រះរាជអាជ្ញាព្រះច័ន្ទ ដ៏មានបុណ្យដែលខ្ញុំបានទទួលមក សូមប្រុងស្តាប់ដូចតទៅនេះ ” ទន្សាយទាំងឡាយនេះជាអ្នករក្សានូវត្រពាំងព្រះច័ន្ទ តាមបញ្ជារបស់ព្រះច័ន្ទយើង ។ ឥឡូវអ្នកទាំងឡាយមកបណ្តេញបំបរបង់ ហើយសម្លាប់ផង ការធ្វើដូច្នេះមិនត្រឹមត្រូវតាមគន្លងធម៌ទេ ព្រោះទន្សាយទាំងអស់ដែលរក្សានូវត្រពាំងនេះជាបរិវារយើង ហេតុនេះហើយបានជាមានពាក្យហៅថា “សសង្ក” ជានាមនេយ្យរបស់យើង ។ កាលដេលទន្សាយថ្លែងសេចក្តីដូច្នេះចប់ហើយ មេខ្លោងដំរីភ័យញ័ររន្ធត់ ហើយនិយាយទាំងញញាក់ញញ័រតបថា” បពិត្រលោកជាអ្នកថ្លែងសេចក្តី ! យើងខ្ញុំធ្វើនេះ មកពីយើងខ្ញុំមិនដឹងបើដូច្នោះតាំងពីពេលនេះតទៅ យើងខ្ញុំលែងទៅក្នុងត្រពាំងនោះទៀតហើយ” ។
វិជ័យនិយាយបំភ័យថែមទៀតថាៈ “បើដូច្នោះចូរអ្នកទាំងឡាយទៅមាត់ត្រពាំងសិន ដើម្បីគោរពថ្វាយបង្គំព្រះអង្គសូមឲ្យលោកត្រាប្រណីអត់ទោស រួចសឹមត្រឡប់វិញចុះ ព្រោះព្រះច័ន្ទ ដ៏មានបុណ្យលោកខ្ញាល់ខ្លាំងណាស់” ។ កាលនោះវិជ័យនាំដំរីមេខ្លោង នឹងបរិវារទៅក្នុងរាត្រី ហើយបង្ហាញរូបព្រះច័ន្ទដែលកំពុងញ័រដោយលេចក្នុងត្រពាំងនោះដំរីមេខ្លោងមើលទៅឃើញព្រះច័ន្ទញ័រមែន ។ វិជ័យនិយាយអង្វរថាៈ ទេវ! កំហុសគឺដំរីធ្វើពិតមែនហើយ ព្រោះគ្នាមិនបានដឹងបើដូច្នោះសូមលោកម្ចាស់អភ័យទោសឲ្យទានដោយករុណា តទៅហ្វូងដំរីទាំងឡាយនេះ ប្តេជ្ញាថានឹងមិនមកកាន់ទីនេះទៀតទេ ។ វិជ័យសូមអភ័យទោសឲ្យដំរីរួចហើយ ទើបបង្គាប់ឲ្យដំរីទាំងឡាយចេញពីទីនោះក្នុងពេលនោះហោង៕
អ្នកតូចអាចយកឈ្នះអ្នកធំបានដោយឧបាយកល
(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក)
ស្រាវជ្រាវនិងកែសម្រួលដោយ÷ចៅតាជេត
