រឿងព្រេងនិទាន & ប្រវត្ដិសាស្រ្ដខ្មែរ

* ផ្អែកតាមរឿងពិតរបស់អ្នកស្រី វ៉ាស្រីមុំ ព្រឹកនេះ ពេលទៅដល់កន្លែងធ្វើការ ខ្ញុំបានឃើញព័ត៌មានក្នុងបណ្ដាញសង្គមចុះផ្សាយព្រោងព្រាតអំពីដំណឹងមរណភាពរបស់អតីតមេដឹកនាំខ្មែរក្រហមម្នាក់គឺ លោក នួន ជា។ រឿងនេះបានក្លាយជាប្រធានបទដែលមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំនាំគ្នាជជែកវិភាគតាមទស្សនៈរៀងៗខ្លួន។យ៉ាងណាមិញ ការស្លាប់របស់អតីតមេដឹកនាំខ្មែរក្រហមម្នាក់នេះហាក់មិនបានធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍សោកស្ដាយនោះទេ។ ពេលត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានឮប៉ា ម៉ាក់ របស់ខ្ញុំជជែកពីរឿងនេះដែរ។ ... Read More »

នៅពេលធ្វើការ ប្រជាជនជាច្រើនតែងតែចោទខ្ញុំថាជាអ្នកមូលធន និងមិនសូវនិយាយលេងជាមួយខ្ញុំទេ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមសួរគេក៏ដោយ។ ពេលម៉ោង១រសៀល អង្គការបានដកក្រុមរបស់ខ្ញុំឲ្យទៅច្រូតស្រូវដែលទុំបាក់កនៅទួលដំរីស្លាប់ក្នុងភូមិអន្លង់សាន។ ពេលនោះខ្ញុំខំច្រូតស្រូវមិនហ៊ានឈប់សម្រាកទេ ទោះបីជាហេវហត់ឬក្តៅយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ម៉ោងប្រហែល១ថ្ងៃត្រង់ ទើបប្រធានកងបានឲ្យខ្ញុំឈប់សម្រាកហូបបាយនៅក្រោមម្ប់ដើមក្តុល។ រយៈពេលបីថ្ងៃក្រោយមក ចាស់ៗមកពីភូមិបានប្រាប់ខ្ញុំថា ឪពុករបស់ខ្ញុំស្លាប់ហើយ បន្ទាប់ពីគ្រូពេទ្យបុរាណបានឲ្យគាត់លេបថ្នាំចំនួន ២គ្រាប់។ ... Read More »

នៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរដល់ស្រុកកោះធំ កងឈ្លបបានឲ្យយើងចូលទៅស្នាក់នៅក្នុងវត្តកំពង់សំបូរ រង់ចាំអង្គការបែងចែក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំសុំកងឈ្លបរស់នៅជិតផ្ទះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំក្នុងភូមិរាមា ឃុំព្រែកស្ដី ប៉ុន្តែកងឈ្លបមិនអនុញ្ញាតនោះទេ។ ក្រោយពីធ្វើប្រវត្តិរូបរួចអង្គការបានបង្ខំឲ្យគ្រួសារឪពុករបស់ខ្ញុំឆ្លងទន្លេទៅរស់នៅឃុំជ្រោយតាកែវ។ ទោះបីជាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំខំលាក់ប្រវត្តិរូបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អង្គការនៅតែចោទប្រកាន់ថាយើងជាអ្នកមូលធនដែរ។ បន្ទាប់ពីពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ប្រជាជនជម្លៀសទាំងអស់ទទួលបានបាយខ្ចប់ស្លឹកចេក ត្រីអាំង ត្រីងៀត ឆៃប៉ូវអម្ពិលបុក និងអំបិលក្រួសម្នាក់មួយកញ្ចប់ពីប្រជាជនមូលដ្ឋាន។  ... Read More »

ប៉ារបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ឡាច ឈនធ្វើការនៅអយស្ម័យានកម្ពុជា។ ខ្ញុំមានកំណើតនៅខេត្តបាត់ដំបង។នៅថ្ងៃទី ១៧ មេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានវាយចូលមកដល់ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ពេញមួយយប់រហូតដល់មេឃភ្លឺ ភាពចលាចលកើតឡើងពាសពេញទីក្រុងភ្នំពេញ។ ប្រជាជនរត់ទៅមុខ ទៅក្រោយ ដោយភាពស្លន់ស្លោ។ មីងម្នាក់ឈ្មោះ ... Read More »

កោះគរ ស្ថិតនៅកណ្ដាលទឹកទល់មុខវត្តឈូងលាភទំនប់ទួលក្រសាំង ។ ខ្ញុំភ័យណាស់ រួចអង្គុយយំនៅចាំគេម្នាក់ឯងរហូតដល់ជិល្ងាចមិនឃើញទូកមកយកខ្ញុំទេ។មេសហករណ៍ក៏ប្រាប់ទៅមេកងថាឲ្យយកខ្ញុំទៅកងកុមារវិញ។ ស្របពេលជាមួយនោះម៉ោងបាយក៏មកដល់។ គ្រប់ៗគ្នាដែលដើរកាត់ខ្ញុំលាន់មាត់ថា អ្ហែងសំណាងហើយទូកមិនមកយកកុំអីងាប់បាត់ហើយ។    ក្រោយពីហូបបាយល្ងាចហើយកុមារទាំងអស់ក៏ដើរត្រឡប់ទៅសម្រាកនៅឯរោងវែងវិញ។ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែស្គាល់គ្នា ប៉ុន្តែភាគច្រើនកុមារទាំងអស់នោះមិននិយាយសួរសុខទុក្ខគ្នានោះទេ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ កុមារទទួលរងការធ្វើបាបទាំងផ្លូវចិត្តនិងផ្លូវកាយហើយដោយហត់នឿយមិនបានសម្រាកមិនបានរៀនសូត្ររស់នៅបែកម៉ែឪបងប្អូន ថែមទាំងហូបមិនឆ្អែតទៀត ... Read More »

ការស្រមៃគិតរបស់វិសាលបានត្រឹមតែធ្វើឲ្យខ្លួនគេ មានការសោកស្ដាយចំពោះគ្រួសារ ពូពុធនិងមីងចាន់នី ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះអ្វីដែលធ្វើឲ្យគេមានការសោកស្ដាយគឺគ្រួសារមួយនេះ កំពុងអណ្ដែតលើទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនគួរសមដែលបានពីចរិយាសម្បត្តិកូនស្រីទាំងពីរ រហូតមានផ្ទះល្វែង រថយន្ត និងមាសកែវកង មិនចាញ់អ្នកមានស្តុក បែរជាពេលនេះធ្លាក់ខ្លួនក្ររហាម ។    វិសាល គិតថា ... Read More »

នៅពេលដែលយើងច្រូតកាត់ និងរៀបចំស្រូវទុកដាក់ស្រួលហើយ ទើបអង្គការបានឲ្យកុមារត្រឡប់ទៅក្នុងភូមិស្រុកវិញ ប៉ុន្តែមនុស្សចាស់ៗនៅធ្វើការបន្តទៀត។ ក្រោយមកអង្គការបានឲ្យខ្ញុំទៅចាំទួលសម្រាប់បោះតង់។ទួលនោះមានព្រៃត្រែងដុះលិចៗក្បាលជុំវិញ។ ខ្ញុំខ្លាចពោះណាស់។ខ្ញុំសុំអង្គការអត់នៅទួលទេហើយសុំទៅដេញចាបជំនួសវិញ។ នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដេញចាបមេឃក្តៅហែង ហើយខ្ញុំខ្ជិលឈរក៏ដោះអាវពីខ្លួន និងដោះកន្សែងពីក្បាលយកទៅធ្វើទីងមោងឲ្យចាបផ្អើល រួចយកដាក់ចំកណ្ដាលវាលស្រែហើយខ្ញុំអង្គុយស្រែកដេញចាបក្នុងម្លប់។ បន្ទាប់មកកងទ័ពខ្មែរក្រហមពីរនាក់បានដើរមកឃើញខ្ញុំអង្គុយខ្លួនទៅទេអត់កន្សែង និងអត់អាវដូច្នោះកងទ័ពខ្មែរក្រហមម្នាក់ក៏បានដោះកន្សែងហុចឲ្យខ្ញុំ។ ស្អែកឡើងពេលថ្មើរហ្នឹងកងទ័ពខ្មែរក្រហមដដែលបានមកដល់កន្លែងខ្ញុំចាំចាបម្ដងទៀត។ គាត់ពាក់អាវខ្មៅបង់កន្សែងឆ្នូតក្រហម ពាក់មួកនិងពាក់ស្បែកជើងកង់ឡាន ... Read More »

ថ្ងៃមួយម៉ែកំពុងតែបោសសម្អាតគ្រាប់បាយដែលជ្រុះរាយរប៉ាត់រប៉ាយពាសពេញឥដ្ឋ។ ទឹកមុខរបស់ម៉ែហាក់មិនសប្បាយចិត្ត ពេលឃើញចៅតូចៗហូបបាយខ្ជះខ្ជាយយ៉ាងដូច្នេះ។ ខ្ញុំបានជូតសម្អាតតុបាយ រួចប្រមូលចានយកទៅលាង។ ម៉ែរបស់ខ្ញុំរអ៊ូតែម្នាក់ឯងថា ” ក្មេងៗសម័យនេះពិតជាមិនដឹងថា តើគ្រាប់បាយមួយគ្រាប់ៗ មានតម្លៃយ៉ាងណានោះទេសម្រាប់អ្នកអត់ឃ្លាន។ ខ្ញុំយល់ពីអ្វីដែលម៉ែនិយាយ និងមិនសប្បាយចិត្តចំពោះភាពខ្ជះខ្ជាយរបស់យើង។ ម៉ែតែងតែប្រាប់ខ្ញុំអំពីរឿងកម្សត់អត់ឃ្លានដែលបានកើតឡើងក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។    ខាងក្រោមនេះជាដំណើររឿងរ៉ាវម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលបានឆ្លងកាត់របបខ្មែរក្រហម÷ ... Read More »

* ជួបគ្រួសារទាំងភាពសោកសៅ:    ថ្ងៃគងមាត់ព្រៃទៅហើយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរទៅផ្ទះយ៉ាងប្រញាប់ ព្រោះខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំគ្មានពេលនៅជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានយូរនោះទេ។ ពេលទៅដល់ផ្ទះខ្ញុំឃើញម៉ែ និងពុករបស់ខ្ញុំកំពុងនៅលើផ្ទះ។ ខ្ញុំបានរត់ឡើងទៅឱបម៉ែ ឪពុក ដោយសេចក្តីនឹករលឹកជាមួយនឹងដំណក់ទឹកភ្នែកដែលហូរចុះមិនអាចបញ្ឈប់បាន។ ឃើញផ្ទះស្ងាត់ជ្រងំ ខ្ញុំបានសួរទៅកាន់ម៉ែថា តើបងៗ ... Read More »

ប្រលោមលោកប្រចាំថ្ងៃសៅរ៍   – មិនអីទេប្រសិនបើប្អូនឯងមិនដែលស្គាល់នាងមែននោះ តែត្រូវដឹងថា ប្រសិនបើប្អូនឯងមានទាក់ទងនឹងបទល្មើសនេះសមត្ថកិច្ចមិនលើកលែងទោសឡើយ។ ក្រោយមេបញ្ជាការប៉ូលិសនិយាយដូច្នេះរួច ក៏នាំកូនចៅជិះម៉ូតូ និងរថយន្តដេញតាមរថយន្តសោមា ជាបន្តទៀត។    ករណីនេះធ្វើឲ្យ វិសាល ភ័យបុកពោះមិនស្ទើរ កាលបើឃើញសមត្ថកិច្ចចម្រុះដេញចាប់ សោមាយ៉ាងប្រផាប់ប្រភីង ... Read More »

ខ្ញុំឈ្មោះ ប្រាក់ ណន កើតនៅភូមិអូរអំបែង ឃុំត្បែង ស្រុកកំពង់ស្វាយខេត្តកំពង់ធំ។ ខ្ញុំគឺជាកូនទីបីក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រី 6 នាក់។ មុនពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំរស់នៅជួបជុំគ្នាយ៉ាងសប្បាយរីករាយប្រកបដោយសុភមង្គល។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានជីវភាពមធ្យមមានហូបចុកគ្រប់គ្រាន់។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីខ្មែរក្រហមចូលមកកាន់កាប់មិនទាន់បានប៉ុន្មាន ខ្ញុំត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីសាច់ញាតិទៅធ្វើការនៅតាមការដ្ឋាននានាតាមតែអង្គការចាត់តាំង។  * ចាកឆ្ងាយពីគ្រួសារ ... Read More »

 * ថ្ងៃ ៧ មករាឆ្នាំ ១៩៧៩:    ចូលដល់ពាក់កណ្ដាលខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៨ អ្នកទើបរៀបការត្រូវអង្គការចាត់ឲ្យទៅច្រូតស្រូវនៅឯភូមិ សិរីឱ ឃុំត្រស់ ។ យើងច្រូតស្រូវនៅទីនោះមិនទាន់ហើយរួចរាល់ផង ... Read More »

ល្ងាចថ្ងៃមួយ ប្រធានកងបានប្រកាសប្រាប់កងចល័តរបស់ខ្ញុំថា ថ្ងៃស្អែកអង្គការឲ្យទៅចាប់ខ្មាំង។  កងចល័តទាំងអស់ក្នុងស្រុកក្រសាំងដែលមានគ្នាជិតមួយពាន់នាក់ជាមួយប្រជាជនសហការណ៍រាប់រយនាក់ផ្សេងទៀត ត្រូវបានអង្គការចាត់ឱ្យស្វែងរកខ្មាំងដែលបានរត់គេចពីយោធាតំបន់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៧៦ មកម៉្លេះ។ យោធាម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ែន ផន បានរត់ចេញពីអង្គភាពយោធាតំបន់មកផ្ទះ ហើយនាំឪពុករត់ចូលព្រៃលាក់ខ្លួននៅព្រៃបិទមាស។ កងចល័តត្រូវអង្គការចាត់តាំងឲ្យរុកព្រៃបីថ្ងៃ។ ពេលព្រលឹមឡើង មេកងបានហៅប្រជុំមុនចេញដំណើររុកព្រៃ។ ... Read More »

ពេលល្ងាចលោកបងគឹម ស៊ននិមន្តត្រឡប់ទៅវត្តវិញ។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញពុកម៉ែរបស់ខ្ញុំមានទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោនហាក់ដូចជាមានវិបត្តិអ្វីក្នុងចិត្តរបស់ពួកគាត់។ ក្រោយជ័យជម្នះនេះ ការរស់នៅរបស់ប្រជាជនមិនទាន់មានការប្រែប្រួលភ្លាមទេដោយសារអង្គការបញ្ឈប់ការចាយលុយ។តាំងពីឆ្នាំ ១៩៧៩ មក។ដូច្នេះការទិញដូរភាគច្រើនគេយកតម្លៃស្រូវធ្វើជាគោលទៅដូររបស់របរផ្សេងៗ ។    ក្រោយជ័យជម្នះរបស់ខ្មែរក្រហមមក ប្រជាជនតាមទីប្រជុំជននានា។ត្រូវជម្លៀសទៅតាមទីជនបទ។ ពុករបស់ខ្ញុំមានប្អូនពីរគ្រួសារដែលរស់នៅក្រុងស្វាយរៀង គឺគ្រួសាររបស់មីងនាង និងពូខៃ។ ពួកគាត់ក៏ត្រូវខ្មែរក្រហមជម្លៀសដូចប្រជាជនដទៃនៅក្រុងស្វាយរៀងដែរ។ ... Read More »

   យ៉ាងណាចម្ងល់ នៅតែជាចម្ងល់ គ្មានចម្លើយទាល់តែសោះ ធ្វើឱ្យមាណពយើង គិតមិនយល់និងសញ្ជឹងគិតម្ដងហើយម្ដងទៀត តើអ្នកណាលួចថតរូបភាពនេះផ្ញើទៅ ភាវី បានលឿនម៉្លេះ? តើហេតុអ្វីបានជា ភាវី ផ្លាស់ប្ដូរចិត្តនិងកើតក្តីប្រចណ្ឌខុសទំនងមកលើរូបគេ ខណៈដែលកន្លងមកនាងបានបំភ្លេចរូបគេចោលទៅហើយនោះ? កំពុងឈរសញ្ចឹងគិតតែម្នាក់ឯងបែបនេះស្រាប់តែមានសំឡេងនារីម្នាក់យ៉ាងស្រួយស្រេះនិយាយពីក្នុងរថយន្តទំនើបមួយគ្រឿង។ទៅកាន់ វិសាល ... Read More »

   នៅពេលល្ងាចថ្ងៃនោះ សំឡេងមេក្រូចាក់បទចម្រៀងបដិវត្តន៍បន្លឺឡើង។ ចិត្តខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពុះកញ្ជ្រោលក៏ប្រញាប់ប្រញាល់យកក្របីទៅចង ហើយក្នុងចិត្តរំភើបចង់ទៅមើលសិល្បៈរបស់គេ។ ទៅដល់ផ្ទះម៉ែដាំស្លរួចជាស្រេច ខ្ញុំ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំដែលជាក្មេងៗហូបបាយមុនបងៗនិងពុកម៉ែ។ ខ្ញុំហូបបាយមិនទាន់ឆ្អែតស្រួលបួលផង ក៏ដាក់ចានបាយចុះរត់ទៅមើលគេរៀបចំឆាក រហូតដល់គេសម្ដែងនៅម៉ោង ៧ ល្ងាច។ ក្រុមសិល្បៈចាប់ផ្ដើមសម្តែងពីចម្រៀង និងកាយវិការបែបបដិវត្តន៍ ... Read More »

បងប្រុសទី១របស់ខ្ញុំឈ្មោះលៀង និងមិត្តភក្កិរបស់គាត់ឈ្មោះខា ត្រូវអង្គការចាប់បង្ខំបញ្ជូនឲ្យទៅសមរភូមិមុខ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិងម្ដាយរបស់ខា នាំគ្នាយំទឹកភ្នែកហូរសស្រាក់លន់តួសំពះអង្វរប្រធានភូមិថា ” សូមសមមិត្តបងកុំយកកូនខ្ញុំទៅអី វានៅក្មេងណាស់ទុកវាសិនទៅ ខ្ញុំសុំសំពះសមមិត្តបង ” ។ មិនបង្អង់យូរ ប្រធានភូមិឆ្លើយតបមកវិញភ្លាមៗថា ” គ្រាន់តែប៉ុណ្ណឹងមិនហ៊ានលះបង់ ... Read More »

 * ជំនឿទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណី:    ជំនឿវប្បធម៌ ទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរដែលមានតាំងពីយូរណាស់មកហើយ ត្រូវលុបបំបាត់ចោលទាំងស្រុង។ ការប្រណិប័តន៍សាសនា ពិធីបុណ្យ ការរៀបការការច្រៀងរាំកម្សាន្តត្រូវចាត់ទុកជាវប្បធម៌ចាស់គំរិល ពាលាអាវ៉ាសែអន់ថយ ប្រតិកិរិយា នាំឲ្យខាតបង់ការងារពលកម្ម ត្រូវលុបបំបាត់ចោលទាំងស្រុង។ អង្គការតម្រូវឲ្យដើរតាមមាគាបដិវត្តន៍ដ៏ត្រឹមត្រូវមហាលោតផ្លោះ មហាអស្ចារ្យ ... Read More »

* កងមនុស្សចាស់ :    កងមនុស្សចាស់មានពីរប្រភេទ  គឺមនុស្សវ័យកណ្ដាលដែលមានអាយុប្រហាក់ប្រហែល ៤៥ ឆ្នាំចុះក្រោម និងមួយប្រភេទទៀតគឺមនុស្សដែលមានវ័យលើសពីនេះរហូតដល់ចាស់ជរា។    មុខព្រួញការងាររបស់ក្រុមមនុស្សវ័យកណ្ដាល គឺការងារបង្កបង្កើនផលក្នុងសហករណ៍។ រដូវធ្វើស្រែពួកគាត់ធ្វើការងារភ្ជួររាស់ដកស្ទូងធាក់រហាត់ទឹកបាចទឹកបញ្ចេញបញ្ចូលក្នុងស្រែ  ច្រូតកាត់បោកបែន និងការងារផ្សេងៗទៀតដែលអង្គការបានដាក់ឲ្យ។ ... Read More »

តរុណី បានចាកចេញទៅផុត ប៉ុន្តែបានបន្សល់ទុកនៅស្នាមញញឹមជាប់នឹងកែវភ្នែករបស់វិសាល។ វិសាលតាមសម្លឹងមើលប្អូនស្រីជាទួតមួយរហូតរថយន្តរបស់នាងចាកផុតពីកន្ទុយភ្នែក ។ អារម្មណ៍ដែលកំពុងស្មុគស្មាញនិងការនិរាសព្រាត់ប្រាស់ស្នេហ៍វ័យដំបូងរបស់គេ ធ្វើឲ្យវិសាល ហាក់ទទួលបានអារម្មណ៍ធូរស្រាលខ្លះៗ តាមរយៈការផ្ដល់ភាពញញឹមរបស់វតី។ ថ្វីបើរូបគេបានជួបវតី និងឪពុកធំជាអ្នកមានកំពូលជាលើកទី ២ បន្ទាប់ពីលើកទី ១បានជួបគ្រាដំបូងក្នុងពេលខ្លួនគេកំពុងជិះម៉ូតូក្នុងអារម្មណ៍រវើរវាយបម្រុងមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ហើយត្រូវ ... Read More »

* កងកុមារ : អង្គការបានបែងចែកកម្លាំងពលកម្មទៅតាមវ័យមនុស្ស។ កងចល័តកុមារ គឺមានអាយុប្រហាក់ប្រហែល១៣ ឆ្នាំចុះក្រោម។ ខ្ញុំព្រមទាំងកុមារទាំងអស់បានរៀនអក្សរនៅសាលារៀនបឋមសិក្សាស្វាយ អម្ភា ដែលមានទីតាំងនៅខាងកើតជាប់ភូមិបឹង។ អង្គការមិនឱ្យយើងហៅគ្រូបង្រៀនថា លោកគ្រូ ឬអ្នកគ្រូទេ យើងត្រូវហៅថា” បង” ... Read More »

* ការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិដាក់រួម    នៅកណ្ដាលវាលខាងលិចភូមិមានរោងដោលមួយដែលតុបតែងលម្អដោយស្លឹកដូង ស្លឹកជ្រៃក្រឹមនិងមានមីក្រូមួយគ្រឿងបានចងភ្ជាប់នឹងឬស្សីមួយដើមលើកខ្ពស់ផុតពីរោង។ ទីនេះហើយដែលប្រធានក្រុមបានប្រាប់ប្រជាជនកាលពីល្ងាចមិញឲ្យទៅចូលរួមប្រជុំស្ដាប់អង្គការថ្នាក់លើ។ទាំងប្រជាជនចាស់ ទាំងប្រជាជនថ្មីត្រៀបត្រាស្ដាប់មតិយោបល់របស់អង្គការ។ ខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនអង្គប្រជុំបានបញ្ចប់ដើម្បីដាំបាយ។    វេលាថ្ងៃជិតត្រង់ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានមកដល់ផ្ទះ។ ពេលហូបបាយរួចពួកគាត់ស្ងៀមស្ងាត់មិនមាត់មិនកដូចពេលមុនៗសោះ។ ឃើញបែបនេះ ខ្ញុំសួរគាត់ថា ម៉ែពុកមានរឿងអីបានធ្វើមុខក្រៀមៗអ៊ីចឹង? ... Read More »

* ជ័យជម្នះ ១៧ មេសា សម័យកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យឬ សម័យប៉ុលពត បានក្តោបក្តាប់អំណាចនយោបាយនៅថ្ងៃទី ១៧ ខែមេសាឆ្នាំ ១៩៧៥ បន្ទាប់ពីយកជ័យជម្នះដោយប្រើអាវុធប្រយុទ្ធបង្ហូរឈាមលើសមរភូមិពេញផ្ទៃប្រទេស ផ្ដួលរំលំរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរដែលដឹកនាំដោយសេនាប្រមុខ លន់ នល់ ។ ... Read More »

 * បទពិសោធន៍របស់ អ៊ុន វណ្ណា    កាលនោះ ខ្ញុំទើបតែអាយុ ១១ ឆ្នាំ នៅក្នុងថ្ងៃដែលខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញ។ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានបណ្ដេញខ្ញុំ  និងក្រុមគ្រួសារចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ ហើយយើងបានធ្វើដំណើរទៅដល់ព្រែកព្នៅ។ នៅពេលនោះខ្មែរក្រហមបានដុតផ្ទះគ្រប់ខ្នងឆេះរៀបដល់ដីហុយផ្សែងអ័ព្ទពាសពេញផ្ទៃមេឃ។ បន្ទាប់មកកងទ័ពខ្មែរក្រហមបណ្ដេញគ្រួសាររបស់ខ្ញុំឲ្យចូលទៅព្រៃជ្រៅ ... Read More »

* បទពិសោធន៍របស់លឹម សៀកជន ខ្ញុំឈ្មោះ លឹម សៀកជន ជាអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមដែលធ្លាប់រស់នៅក្នុងភូមិអូរ ហៅភូមិចិនយំ ស្ថិតនៅក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់។ នៅក្នុងភូមិនោះមានសុទ្ធតែជនជាតិចិននិងយួន។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំមានអាយុទើបតែ ១៤ ឆ្នាំ អង្គការបានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងកងកុមារស្រួច។ ... Read More »

ភ្នំពេញ ៖ ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីព្រះបាទអសោកសុគត ចក្រភពមោរ្យបានដួលរលំ ដោយសារមេដឹកនាំខ្សោយ និងការ ឈ្លានពានពីសត្រូវ។ ជម្លោះកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់អស់រយៈពេល 5 សតវត្សរ៍ រហូតដល់រាជវង្ស កុម្ភៈគ្រប់គ្រង។ ចក្រភពកុម្ភៈ៖ ក៏ដូចជារាជវង្សមោរាដែរ រាជវង្សកុម្ភៈចាប់ផ្តើមក្លាយជាមេដឹកនាំនៅមគថៈ ... Read More »

  ចាប់តាំងពីពេលនោះមក សោមា បានបាត់បង់ភាពបរិសុទ្ធនិងក្លាយជាគូកំណាន់ ដែលអាចនិយាយបានថា ជាស្រីលួចលាក់របស់ឧកញ៉ាសម្បត្តិដោយមិនខ្លាចការនិន្ទាពីអ្នកជិតខាងនោះឡើយ។ ស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃសោមា ពេលទៅ ណាមកណា ត្រូវបានអង្គរក្សនិងអ្នកបម្រើរបស់ឧកញ៉ាដីឡូត៍៍ដឹកជញ្ជូនតាមរថយន្តទៅដល់ជណ្តើរផ្ទះ ជាហេតុធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារពូពុធកាន់តែមានជីវភាពធូរធារខ្លាំងឡើងតាមរយៈកូនស្រីទាំងពីរផ្ដល់លុយកាក់ ដែលមួយបានប្ដីលួចលាក់ជាថៅកែចិន និងមួយទៀតជាប្ដីលួចលាក់របស់ឧកញ៉ាវ័យក្មេង។     ថ្វីបើជីវភាពគ្រួសារពូពុធ ... Read More »

ឋានិព្វានអាចបញ្ចប់នូវវដ្តនៃការកើតចាស់ឈឺស្លាប់។ ព្រះពុទ្ធជឿទៅលើការប្រតិបត្តិអហឹង្សា ប៉ុន្តែទ្រង់មិនគោរព បូជាលើអាទិទេពនៅក្នុងសាសនាហិណ្ឌូឡើយ។ បន្ទាប់ពីព្រះពុទ្ធសុគត់ទៅ អ្នកដើរតាមទ្រង់ប្រមូលផ្តុំពាក្យអប់រំ របស់ទ្រង់ដើម្បីបង្រៀនទៅកាន់អ្នកដ៏ទៃ។ ការប្រមូលផ្តុំចងក្រងពាក្យអប់រំទាំងនេះត្រូវបានគេហៅថាធម្ម ដែល មានន័យថាធម្មជាតិពិតនៃជីវិត។ ធម្មជាជាទូទៅត្រូវបានគេបង្ហាញដូចជាកង់រទះមួយ។ សង្ខេប៖ ពិពណ៌នាអំពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការអប់រំរបស់ពុទ្ធសាសនា។ 2. ចក្រភពមោឡា ... Read More »

ស្រមោលអន្ធការខ្មៅងងឹតលើដែនដីសុវណ្ណភូមិក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ (របបខ្មែរក្រហម) បង្កើតបានជាអនុស្សាវរីយ៍ដែលបំភ្លេចមិនបានគ្រប់ជំនាន់ដោយសារតែភាពខ្លោចផ្សារការឈឺចាប់ និងការព្រាត់ប្រាស់។ រយៈពេល៣ ឆ្នាំ ៨ ខែនិង ២០ថ្ងៃបានក្លាយជាការចងចាំមិនភ្លេចរបស់ប្រជាជនខ្មែរគ្រប់រូបជាពិសេសអ្នកដែលមានភ័ព្វសំណាងបានរស់ជីវិតរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។  *បទពិសោធន៍របស់ កុក លៀង÷    ខ្ញុំឈ្មោះកុក លៀង ... Read More »

រយៈពេលមួយយប់ពីរថ្ងៃអ្នកភូមិត្បែងប្រញាប់រត់ភៀសខ្លួនទៅដល់ស្ទឹងប្រៀច។ នៅទីនោះ តាហោដែលជាហ្មដំរីជើងចាស់ម្នាក់ ទទួលរៀបចំឲ្យស្នាក់នៅ។ ដំរីរបស់តាហោធំណាស់ ហើយវាស្ដាប់បង្គាប់តាហោ។ តាហោគ្មានកូនចៅសាច់ញាតិរស់នៅជាមួយទេ គឺមានតែដំរីនេះដែលជាសាច់ញាតិរបស់គាត់។ នៅពេលជួបតាហោហើយ យើងសង្ឃឹមថានឹងបានសេចក្តីសុខ។  ប្រជាជនម្នាក់ៗ ពេលហូបបាយទឹករួចក៏សម្ងំដេក ព្រោះអស់កម្លាំងជាច្រើនថ្ងៃ។ មិនយូរប៉ុន្មានស្នូរគ្រាប់កាំភ្លើងលាន់ឮសូរផាំង ផាំង ... Read More »